Άλλη μία σεζόν του The Killing έφτασε στο τέλος της. Ας πούμε συνοπτικά δύο λογάκια για την σεζόν στο σύνολο της και για την μεγάλη αποκάλυψη (προσοχή έχει spoiler για τον δολοφόνο)...
Τελικά αποδείχθηκε ότι η νεκρανάσταση της σειράς έγινε για καλό μιας και μας χάρισε την καλύτερη σεζόν / υπόθεση έως τώρα. Αρκετά σκοτεινή ατμόσφαιρα θίγοντας το θέμα της παιδικής πορνείας. Βλέποντας όλα τα παιδάκια που από ανάγκη και μόνο κατέληγαν να "πουλάνε" τα σώματα τους ώστε να επιβιώσουν, ήταν αρκετό ώστε να σου ρίξει την ψυχολογία. Προσθέτοντας το γεγονός ότι υπήρχε ένας τρελάρας που τα σκότωνε πιστεύοντας ότι τους έκανε καλό (μούφα δικαιολογία) το έκανε ακόμα χειρότερο.
Σε αυτή την υπόθεση οι ύποπτοι ήταν λιγότεροι στο σύνολο (λογικό, αφού ήταν μία σεζόν) και πιο βάσιμοι όσο αφορά το σενάριο. Καθένας τους είχε λόγο να τραβήξει το ενδιαφέρον της αστυνομίας για κάτι που έκρυβε. Αυτός που πίστευα από τα πρώτα επεισόδια ότι είναι ο δολοφόνος ήταν ο Francis Becker (ο φύλακας), φερόταν άσχημα και βίαια, είχε οικογενειακά προβλήματα, και έλειπε από το σπίτι αδικαιολόγητες ώρες λέγοντας ψέματα για το που βρίσκεται. Ωστόσο ούτε σαν ύποπτος δεν βρέθηκε. Τελικά ο δολοφόνος αποδείχθηκε ότι ήταν ο αρχηγός του τμήματος, James Skinner!!!
Κοιτάχτηκαν στα μάτια και ήξεραν την αλήθεια...
Με την αποκάλυψη του αληθινού δολοφόνου, στο τελευταίο επεισόδιο, έδεσε υπέροχα η ιστορία με ό,τι είχαμε δει στα προηγούμενα επεισόδια. Δικαιολογήθηκαν (σεναριακά) οι κινήσεις του συμπληρώνοντας κάθε κενό που θα μπορούσε να υπάρχει. Ωστόσο ένα σημείο στο τέλος που μου άρεσε ιδιαίτερα και αξίζει να σημειωθεί είναι ότι το φινάλε δε βασίστηκε μονάχα στην ανακάλυψη του δολοφόνου αλλά επένδυσε χρόνο στην ανάπτυξη των χαρακτήρων της, δίνοντας τους δύσκολες αποφάσεις μετά από όσα έχουν περάσει. Κάθε τι που πέρασε η Sarah Linden ήρθε να την χτυπήσει στο φινάλε όταν της δόθηκε η επιλογή να σκοτώσει τον δολοφόνο-συνεργάτη της, όπου φορτωμένη από όλες τις φωνές των θυμάτων και τις τελευταίες στιγμές με τον αδικοχαμένο Ray Seward, οδηγήθηκε στο να πατήσει την σκανδάλη... Αλλά με αυτό αποδόθηκε δικαιοσύνη;;; ο Ray παρότι αθώος παραμένει νεκρός, όπως και όλα τα θύματα του. Αυτό είναι ένα ερώτημα που συναντάμε συχνά σε τέτοιες περιστάσεις.
Anyway, η Mireille Enos φέτος μας καθήλωσε με την ερμηνεία και το βλέμμα της σε μία εκ των πολλών σκηνοθετικά άψογων σκηνών. Συνεχίζουμε με τον Joel Kinnaman, όπου με φρέσκο αέρα επιστρέφει στη σειρά, προσθέτοντας μία νότα χαλάρωσης με τις ατάκες του και την δυνατότητα του χαρακτήρα του να κάνει την Shara να γελάει, κάνοντας τους ένα από τα δυνατότερα τηλεοπτικά δίδυμα σε σειρά. Βέβαια και στις δραματικές σκηνές μια χαρά το έχει, βελτιωμένος από τις προηγούμενες χρονιές. Ο Έλληνας, Elias Koteas, στο ρόλο του αστυνομικού και δολοφόνου πέρασε το σοβαρό ύφος του μέχρι την τελευταία στιγμή όπου φάνηκε ότι δεν νιώθει. Πάντως ψιλορατσιστικό εκ μέρους τους να βάλουν τον Έλληνα για δολοφόνο :P. Last, but not Least (μου αρέσει αυτή η φράση) ο πέρα για πέρα καθηλωτικός και συνάμα αληθινός Peter Sarsgaard, όπου αν και αψυχολόγητος σε αρκετές σκηνές σε έκανε να τον λυπηθείς, διότι ήξερες ότι είναι αθώος. Μας χάρισε το καλύτερο κατά τη γνώμη μου επεισόδιο της σειράς: 3x10 - Six Minutes, όπου μένει ανεξίτηλα στη μνήμη των θεατών η αγωνία των τελευταίων στιγμών του αδικοχαμένου θανατοποινίτη. Χωρίς λόγια...
Βαθμολογία Σεζόν: 9/10
Anyway, η Mireille Enos φέτος μας καθήλωσε με την ερμηνεία και το βλέμμα της σε μία εκ των πολλών σκηνοθετικά άψογων σκηνών. Συνεχίζουμε με τον Joel Kinnaman, όπου με φρέσκο αέρα επιστρέφει στη σειρά, προσθέτοντας μία νότα χαλάρωσης με τις ατάκες του και την δυνατότητα του χαρακτήρα του να κάνει την Shara να γελάει, κάνοντας τους ένα από τα δυνατότερα τηλεοπτικά δίδυμα σε σειρά. Βέβαια και στις δραματικές σκηνές μια χαρά το έχει, βελτιωμένος από τις προηγούμενες χρονιές. Ο Έλληνας, Elias Koteas, στο ρόλο του αστυνομικού και δολοφόνου πέρασε το σοβαρό ύφος του μέχρι την τελευταία στιγμή όπου φάνηκε ότι δεν νιώθει. Πάντως ψιλορατσιστικό εκ μέρους τους να βάλουν τον Έλληνα για δολοφόνο :P. Last, but not Least (μου αρέσει αυτή η φράση) ο πέρα για πέρα καθηλωτικός και συνάμα αληθινός Peter Sarsgaard, όπου αν και αψυχολόγητος σε αρκετές σκηνές σε έκανε να τον λυπηθείς, διότι ήξερες ότι είναι αθώος. Μας χάρισε το καλύτερο κατά τη γνώμη μου επεισόδιο της σειράς: 3x10 - Six Minutes, όπου μένει ανεξίτηλα στη μνήμη των θεατών η αγωνία των τελευταίων στιγμών του αδικοχαμένου θανατοποινίτη. Χωρίς λόγια...
Βαθμολογία Σεζόν: 9/10
Όπως έγραψα και στο twitter: "Πολύ καλή σεζόν αλλά το φινάλε με απογοήτευσε.Είχε 1 γαμάτη σκηνή,αλλά οι δικαιολογίες δεν με έπεισαν". Η Λίντεν είναι καλή αστυνομικός, αλλά τα έχασε κι έκανε βλακείες. Ήξερε για το σπίτι στη λίμνη, θα μπορούσε να τον συλλάβει και να πάει... όπως έκανε κι ο Χόλντερ δηλαδή. Επίσης στη σκηνή που βγήκε απ΄το αυτοκίνητο για να κάνει εμετό, ήταν τελείως απροστάτευτη...!!! Και τέλος δεν μου άρεσε ούτε το φινάλε. Δεν τη δικαιολογώ που τον σκότωσε από τη στιγμή που έμαθε ότι ο πιτσιρικάς ήταν καλά... κι αν δεν έχει και 4η σεζόν θα είναι σπάσιμο... Αν έχει, φαντάζομαι πως θα το σκηνοθετήσουν με τον Χόλντερ έτσι ώστε να μη καταλάβει κανείς πως πρόκειται για εν ψυχρώ δολοφονία...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕμένα μου άρεσε αρκετά το φινάλε (όπως όλη η σεζόν). Θα μου ταίριαζε περισσότερο ο Φράνσις σαν δολοφόνος, αλλά και πάλι με ικανοποίησε. Τα κίνητρα πάνω κάτω σε όλους θα ήταν ίδια (ψυχικά άρρωστοι είναι), αλλά μου άρεσε περισσότερο το πως δικαιολόγησαν το φόνο της γυναίκας του Ρέυ... Όσο αφορά το τέλος, στην κατάσταση που βρισκόταν δε μπορούσε να σκεφτεί πολύ καθαρά οπότε οποιαδήποτε κίνηση για μένα θα ήταν σεναριακά αποδεκτή, αν και το πιο λογικό βάση χαρακτήρα θα ήταν ο Χόλντερ να πατήσει τη σκανδάλη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι μωρέ, τετριμμένα θα ήταν για όλους... αλλά δεν ξέρω, για τον συγκεκριμένο χαρακτήρα δεν μου κολλούσαν... δεν με έπεισε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ πως δεν μπορούσε να σκεφτεί καθαρά, αλλά από τη στιγμή που έμαθε πως ήταν καλά ο μικρός, η Λίντεν έτσι όπως την ξέρουμε 3 σεζόν, δεν θα το έκανε... άλλο άμα είχε σκοτώσει το παιδάκι... Ούτε ο Χόλντερ θα μου άρεσε άμα τον σκότωνε! :P